Voor week 1 van 2015 gaat de Channeling van de Week over :
Vrede.
Lieve Vrienden van Licht,
NU het hoofd is “verdwenen”, is Eenvoud ingetreden. (noot: zie Channeling van de Week, week 51 en 52)
Eenvoud is er altijd, maar als het hoofddenken overuren maakt, wordt Eenvoud zogenaamd ingeruild voor veelvoud dat leidt tot complexiteit.
Tenminste…dat lijkt zo. Maar Eenvoud is als Eén altijd aanwezig.
Terug naar Eenvoud en Stilte is dus Eenvoud en Eenvoud leidt nooit naar veelvoud. Dat is onmogelijk.
Alleen gekunsteldheden van hoofddenken leiden tot complexiteit. En toch, met het Zien van deze zogenaamde complexiteit,
is er direct weer Eenvoud. Denken wil altijd nog meer “denken” voortstuwen. Wat het is, brengt het voort. Anders gezegd;
Wat IS, brengt hetzelfde voort.
Je hoofd verliezen is hetzelfde in dualistisch denken en woordgebruik, als “de controle verliezen”.
Wás er dan controle? Wás er dan iets te verliezen? En wie of wat verliest de controle?
Zodra je als Vriend van Licht je hebt laten inpakken door de kunstjes van “denken” hoef je jezelf alleen maar te vragen: Wie of wat zegt dit?
Meestal is het niet Jouw Wezenlijkheid van Licht, Liefde en Kracht, maar een Ik-denken dat ook ik-handelen, ik-doen, ik-zeg, ik-voel etc voortbrengt.
Maar wie of wat is die “ik”? En wanneer komt die “ik” óp? Met andere woorden: wáár start de “ik” gedachte?
Op dit moment lees jij deze woorden. Maar eigenlijk wordt er gelezen. De gedachte die opkomt, is bijvoorbeeld: “is dit ook waar voor mij?”
Vraag je dan meteen eens af: “wie is die “ik” of “mij”? Wie of wat bepaalt dat er een “ik” of een “mij” en dus een “jij” of een “jou” is?
Je bent tot nu toe er misschien altijd van uitgegaan dat jij iets of iemand bént, een vaststaande persoonlijkheid met een vaststaand karakter dat je kunt ont-wikkelen.
De vraag is of het wáár is dat jij een persoonlijkheid bent? Of is dat ook gewoon aangeleerd, net zoals je met mes en vork hebt leren eten?
Een voorbeeld kan dit verduidelijken: een klein kind pakt iets op van de grond en smijt het weg. Een volwassene zegt dat dat niet mag. Het kind snapt het niet. Het kan er uberhaupt niet bij dat hij/zij degene was die iets gegooid heeft. Het kind is namelijk steeds in het NU. Eigenlijk was het zo dat er iets werd gegooid en het kind keek ernaar en was verrast dat het voorwerp ineens op een andere plek lag! Het kind is getuige van iets wonderbaarlijks! De volwassene kijkt en handelt vanuit conditionering. “Je mag niet met dingen gooien”. Het kind kijkt de volwassene niet-begrijpend aan. Het heeft gehandeld, omdat het handelde. Punt. Hij/zij deed het niet vanuit een “ik-persoonlijkheid” die iets wilde doen. Het gebeurde gewoon!
Hier begint de verwarring: het kind is Eén met Alles om zich heen en hoort ineens: “dat mag jij niet doen”. Het kind hoort een nieuw woord: “jij”. Er is kennelijk zojuist een “jij” ontstaan ?! En als het kind veelvuldig hoort dat het een “jij” is, gaat het dat geloven. En zo worden programma’s “geboren”. Een “jij-gedachte” is hetzelfde als een “programma”. NU wordt niet meer ervaren, want er is steeds een “jij”. Een “jij” en NU kunnen niet samen gaan. Eerst dient de “jij” te worden “teruggezien” als de eerste ervaring van het ontstaan van de “jij”. En dán is het ook mogelijk weer een glimp te zien van wat er was/is, voordat de “jij” zijn intrede deed.
Hierdoor wordt ervaren dat er alleen maar NU is. Eenvoud. Wonder-in-Schoonheid. Zonder abstracties, concepten, analyses en aannames, is er Stilte en Eenvoud. En zelfs dát zijn woorden die niet wezenlijk zijn. Ervaren van wat IS, is een Voortdurend Wonder Ervaren.
Als het gekunstelde hoofddenken verdwenen is -” omdat het hoofd is verdwenen”- wordt er niet meer over drempels gestruikeld, want alleen een “ik” en een “jij” kunnen struikelen! Struikelen bestaat wel. Maar in NU wordt er verrast of verbaasd of boos naar de drempel gekeken. Punt. Geen verhaal.
Echter… een “ik” zal de drempel de schuld geven dat hij/zij struikelde. En nu is er ineens een “ik” én “iets anders” ontstaan: een “ik” en de drempel of met een ander woord: een “ik” en een voorwerp of met een ander woord: een “ik” en een opstapje. Etc etc.
Het woord “drempel” komt ineens in een veelvoud van woorden. Door al die verschillende namen lijken het allemaal verschillende dingen te zijn, terwijl de basis slechts de gedachte is dat er een “ik” en een “jij” is. Met andere woorden: er was een ervaren van Eenheid/Eenvoud, dat werd “tweevoud” met een “ik” en een “jij” gedachte en van daaruit is er complexiteit ontstaan. En tegelijkertijd is er niets wáár van die tweevoud en die complexiteit, want let wel: het zijn allemaal slechts gedachten!
Vrede is Zien. Vrede is immer NU. Vrede is wat IS. Vrede is bewogen wórden, gedacht wórden. Er is geen “ik” en geen “jij”. Er IS.
En dit ISme is Vrede.
Dank Jou Licht-in-Lichaam voor dit Ontvangen,
In Liefde en Vreugde,
De Vrienden van NU!
(Lichtfamilie)
**************************
