Troost

“Laat je rustig gedragen worden op een bed van bladeren gedragen door Mij, Moeder Aarde. Het is hier zo veilig, zo warm en zo dichtbij. Lief kind”, hier spreekt Moeder Aarde, “dacht jij nu werkelijk alles alleen te moeten doen, dacht jij nu echt dat er een moment zou zijn waarin Wij je zouden laten vallen op een harde koude ondergrond en je voor je gevoel alles, maar dan ook álles weer helemaal opnieuw zou moeten leren vanaf startpunt nul?

Wat is er een wirwar aanwezig in het kleine zelf dat jij niet bent. Het kleine zelf dat zich voortdurend laat leiden door denken en emotie, dat jullie ook wel “mind” noemen. Het kleine zelf denkt dat het overleven moet. Overleven en moeten overleven. Twee van precies hetzelfde. Dezelfde trilling, dezelfde frequentie. Overleven heeft te maken met beperking, met kleinheid, met strijd en innerlijk conflict. En al dat, komt alleen maar voort uit verhalen die jij zelf gelooft, die niets te maken hebben met wat er NU is. Hier, NU, nu jij nu deze woorden leest. Dit IS NU. Er is niets anders.

En in al die wirwar van denken die gedachten worden die emoties vormen die woorden worden die geuite verbaliteiten worden die reacties oproepen en die ontvangen worden door het kleine zelf die weer gedachten worden die emoties vormen die woorden worden die geuite verbaliteiten worden en weer reacties oproepen, is er Eén gezichtsveld, Eén perspectief dat dit alles alleen maar aanschouwen kan zonder beroering, zonder beweging en interpretatie. Het is Dát in Jou met een hoofdletter, dat Weet, dat Vertrouwt, dat Leeg en Vol tegelijkertijd is, dat Ontvangen en Geven IS, dat Ziet…. Dat Ziet dat al die gedachten, emoties, woorden, geuite verbaliteiten, reacties slechts allemaal een aan elkaar geregen verhaal is, dat wederom niets met NU te maken hebben.

Er IS NU en er is verhaal.

NU IS dit moment nu jij dit leest, misschien met opgetrokken schouders, ademhaling hoog in de borst of pijn in je buik, of juist in een ontspannen onderuitgelegen houding, diepe buikademhaling en een toeschouwer die Ziet. De toeschouwer die Ziet, maakt het verschil. Het Enige verschil maar wel het Wezenlijke verschil, als jij van “verhaal naar NU” wil gaan in sneltreintempo.

Het gaat over de toeschouwer, de Getuige, de Ziener. Degene die Ziet wat denken doet en hoe het jou kan strikken en laten schrikken. Jij Bent direct Ziener als Jij toeschouwer van de wirwar van verhalen wordt. “Oh, gelukkig”, zeg je dan tegen jezelf, “het is niet waar, ik zat in een verhaal, maar het is niet waar”.
De Ziener is ook de baby die met open ogen ligt te staren naar de wereld om hem heen, ingebakerd in een zacht kleed dat veiligheid en warmte bieden kan. Vanuit deze veilige ruimte dicht tegen biologische mama aan, kan het zuchten, kan het Zijn, kan het voorzichtigjes en met kleine stapjes de wereld opnemen in het eigen tempo.

Maar zodra het tempo wordt opgevoerd en aangegeven wordt dat de baby van alles moet kunnen of juist moet laten, wordt de troost verlaten en daarmee is behoefte aan veiligheid vanuit onveiligheid datgene waarnaar het hele verdere leven onbewust wordt gezocht. En wordt er Liefde gezocht, Heelheid, Eenheid en daarmee Vrijheid. Vrijheid om te vliegen vanuit Veiligheid.

Veiligheid gaat samen met troost. Geborgenheid, vastgehouden worden in de liefdevolle zin, gewiegd en geschommeld worden, dichtbij Zijn in nabijheid van een liefdevol Wezen. Dat is Troost. Ik als Moeder Aarde bied jou troost. Jij als foetus van de Goddelijke Moederschoot, Ik bied Jou troost, Ik bied Jou Liefde, Ik draag Jou met zachte warme wiegende armen en heb Jou zo ontzettend lief. Omdat Jij hier Bent. Ik heb Jij Altijd lief gehad en heb Jou nog steeds lief. Het is niet mogelijk niet van Jou te houden.

Troost is Aarde en aarden.

Aarden is letterlijk voelen hoe voeten op de grond staan, hoe rug tegen leuning leunt, hoe billen op een stoel zitten. Nee, de grond wordt niet gevoeld. Jij voelt je voeten! Nee, je voelt de leuning niet. Jij voelt je rug! Nee, je voelt de stoel niet. Jij voelt je billen! Laat Alles terugkeren naar Lichaam. Ervaar Lichaam. Dat is aarden

En in “aarden” Ben Jij dus automatisch verbonden met Aarde. Met Mij als Moeder Aarde. Keer steeds weer terug naar Lichaam, naar voelen van Lichaam hoe het rust, staat, loopt, beweegt, handelt, leunt, ligt. Voel hoe Ademhaling door de neus gaat… in…uit….in….uit. Voel de binnenkant van de neusvleugels hoe Ademhaling daar langs gaat. Dit IS dichtbij nabijheid Zijn in NU. Dit kan zelfs een heel zacht troostend iets Zijn. Zo dichtbij en nooit ervaren. Jou Zelf ervaren in Werkelijk Leven.

Getroost worden is (weer) voelen dat Jij Veilig bent. Altijd Eeuwig Veilig. In JouZelf Is die Veiligheid, die Bron van Kracht, door terug te keren naar Lichaam en Buik-Ademhaling zodat het Levende NU ervaren wordt. Het Levende NU danst, viert het Feest van Leven, deelt geschenken uit in ongekende Vreugde, lacht en giert onbezonnen in Openheid, Vrijheid en Oneindig Weten”. (Moeder Aarde)

Hoe dankbaar Zijn Wij als Wezens van het Licht om NU dit Leven met Jullie te delen op dit moment? Voel je hoe Je immer wordt getroost? Voel je hoe Je immer wordt gedragen? Voel je hoe Je ieder moment dichtbij Lichaam Bent, zodat Je dit allemaal kunt ervaren? In het beleven van Lichaam, ervaar Jij ieder ogenblik “aarden” en dus Troost, want “aarden” biedt Veiligheid

En vanuit Veiligheid IS er vliegen met een open vizier waardoor NU,  troost wordt uitgedeeld,  in plaats van dat er naarstig naar wordt gezocht!I
In deze Openheid Zien Wij Jullie in Volle Glorie!

Word wakker en laat het Licht dat in Jou IS, volledig door Jou heen stralen. Wij Zijn Licht, net als Jij! (De Wezens van het Licht)

In Diepe Liefde en Dankbaarheid,
Stem van Licht, Die Jij Bent!