Als stilte steeds nadrukkelijker als aanwezigheid wordt gevoeld en woorden en gedachten steeds meer naar de achtergrond verdwijnen, word Jij als Aanwezigheid steeds meer Zijn. Als je Zijn al kunt worden 😉
Stilte Die als een ruimtelijkheid in het binnenste van hoofd en lichaam wordt ervaren, zal ook steeds meer ruimte in gaan nemen, als Ze wordt gelaten. Laten is in dualistisch tijdskaderdenken een lastige. Er wordt weinig gelaten als er sprake is van innerlijk rumoer.
Innerlijke Vrijheid daarentegen Laat automatisch.
Er wordt vanuit dualistisch tijdskaderdenken wel veel “gelaten” omdat er bijvoorbeeld te weinig tijd is. Of “gelaten” als er al teveel is gedaan en “dát” er niet óók nog eens bij kan. Of “gelaten” omdat het nu eenmaal niet goed uit komt. Dát specifieke “laten” heeft nog steeds de lading in zich van dualiteit.
Maar “laten” vanuit Stilte Zijn, vanuit een gevoel van in verbinding zijn met Al Wat IS, is een “vrij” “laten”. Dit “laten” zul je niet eens heel bewust ervaren, omdat het als zodanig “valt” binnen die Stilte. Het valt niet op maar het IS er wel.
Laten vanuit Stilte Zijn valt niet op maar het IS er wel.
Degene die dit “laten” wel opvalt, wordt direct verbonden met de Stilte waar “laten” als Vrijheid IN valt- mee verbonden IS.
Laten en Stilte gaan hand-in-hand. Als er Stilte is, IS er automatisch “laten”. En als er “laten” is, treedt Stilte gemakkelijker in.
Laten met een hoofdletter geschreven is “het” “laten” vanuit de Innerlijke Vrijheid / Stilte. “laten” met een kleine letter geschreven, is “laten”, dat het tegenovergestelde is van “doen”. In dát laten zit nog steeds “doen” en is “laten” een “niet-doen”.
Nogmaals: er is Laten en laten, waarvan “laten” met een kleine letter hetzelfde is als “niet-doen”, waarin “doen” nog steeds zijn stempel zet.
“Doen” heeft in de wereld van hechten-aan-denken& woorden- een sterk karakter. “Doen” viert nog steeds hoogtij. “Doen” heeft als woord een heel arsenaal aan woorden erbij gekregen, waardoor het woord “doen” heel belangrijk is gemaakt.
Als je namelijk “doet” en vooral véél doet, tel je mee. Niet-doen en niets-doen tellen niet mee. En omdat er zo’n vereenzelviging is opgetreden met woorden, wordt degene die niet-doet of niets-doet niet- of nauwelijks serieus genomen. Wat hij in dat zogenaamde niet-doen en niets-doen doet is niet belangrijk.
Want: hoe drukker je het hebt, hoe meer je iemand bent!
En dat is waar “woord- ik” naar streeft. “Woord- ik” streeft naar goedkeuring, liefde en waardering. Daar doet het alles voor. Als het maar gezien, gehoord, begrepen en geliefd wordt. ‘Woord-ik” heeft dat nodig van anderen want het gaat zó op in het “ik” dat het niet ziet dat hij zichzelf dat ont-houdt.
Nogmaals: vereenzelviging met “woord -ik” ont-houdt zichzelf waardering, goedkeuring en liefde. Daar zet het anderen voor in. En als het dat niet krijgt, gaat “woord-ik” óf nóg meer doen om gezien, gehoord, begrepen en geliefd te worden of het blijft mokken in een hoekje waar het iedereen de schuld geeft van van alles. Nu voelen anderen zich min of meer verplicht om “woord-ik” te plezieren, al is het maar om van het gemok af te zijn. En zo houden “woorden-ik” elkaar in stand.
“Woord-ik” wordt in volle hoedanigheid gezien door elkaar.
Echter, Dat Wat “onder” “woord-ik” aanwezig is, namelijk Stilte en Zijn, wordt in dit hele kat-en-muis-spel niet gezien.
“Woord-ik” heeft zo een vanzelfsprekendheid gekregen in de wereld waarin hechten aan gedachten, woorden en vormen gemeengoed is geworden, dat Wezenlijkheid onbelicht blijft. En het is juist de Wezenlijkheid die ongezien blijft maar er voortdurend is. Terwijl er tegelijkertijd een voortdurend kat-en-muis-spel bezig is van “woord-ik” om gezien, gehoord, begrepen en geliefd te worden en te zorgen dat het goedkeuring en liefde krijgt door te doen, door in actie te komen, door te blijven hollen, nog meer aan te grijpen om ook te gaan toepassen, want “woord-ik” moet steeds van alles.
Woord-ik” en “moeten” gaan hand in hand.
Want voor zijn overleving, moet “woord-ik” geloofd blijven worden, en het houdt zichzelf in stand door te blijven zoeken naar liefde, goedkeuring en waardering en dáárom blijft het actie ondernemen.
Door actie namelijk wordt “woord-ik” belangrijk en blijft het op de voorgrond staan.
Door namelijk niet te doen of niets te doen, komt langzaamaan Wezenlijkheid als Stilte en Zijn in beeld, in ervaring en in innerlijke ruimte die steeds meer voelbaar wordt.
In Stilte en Zijn worden woorden van “ik” steeds meer overbodig. Er treedt een “doen” op die ontstaat vanuit Innerlijke Rust en dát doen heeft een heel andere sfeer om zich heen dan als “woord-ik” doet om iemand te zijn.
Vraag jezelf met regelmaat af wanneer je iets onderneemt :
• Doe ik / handel ik vanuit “woord-ik” om gezien, gehoord, geliefd en begrepen te worden?
• Doe ik/ handel ik omdat het moet?
En zo ja, kan ik dit handelen zo vormgeven dat wat gedaan moet worden, gedaan wordt vanuit een meer Wezenlijkheid Die Ik Ben?
• Als “moeten-doen” klaar is, welke manier is dan passend voor mij om weer in contact te komen met Wezenlijkheid, Stilte en Laten Die Ik Ben?
Aldus:
- Laat Wezenlijkheid zoveel mogelijk haar intrede doen als Stilte en Zijn en Innerlijk Rustpunt.
- Laat Wezenlijkheid “Doen”.
- Laat Wezenlijkheid als Vreugde, Blijdschap, Waarheid en Liefde haar eerbetoon brengen aan ZichZelf!
Wéét:
- Dit Zelf is Wezenlijk anders dan hoe “woord-ik” zichzelf via “anderen” probeert te handhaven.
- Woord-ik zal namelijk van het podium verdwijnen als Wezenlijkheid op de voorgrond treedt.
Wezenlijkheid kan nooit verdwijnen. Daaraan herken je Haar.
In Liefde en Dankbaarheid,
Wezen van Licht, Dat Jij Bent.
Noot:
- Wil je deze Channeling (en audio) van de Week delen in je netwerk? Fijn, graag! Dan graag als geheel en met bronvermelding www.ranjana.nl. Dank je wel!
Ook automatisch de Channeling (en audio) van de Week ontvangen in je inbox? Meld je hier aan! Leuk dat je erbij bent! 🙂
- Foto is gratis foto van Pixabay.com
