De vakantie is voor mij alweer voorbij. Het was een waar “groei-avontuur”. Ik heb iets gedaan dat ik nog nooit eerder had gedaan en sterker nog… waarvan ik altijd heb gedacht dat ik zoiets wel nooit aan zou kunnen als hoogsensitief wezen!
Maar zie… ik leef nog en ik schrijf erover 🙂
Samen met Richard en zijn kinderen van 10 en 12, verbleef ik 2 weken in een ingerichte bungalowtent op een familiecamping met animatieteam en 750 staanplaatsen – waar gemiddeld per staanplaats 2 volwassenen en 2 kinderen aanwezig waren- in Frankrijk. Over een uitdaging gesproken!
De eerste 8 dagen kwam het met bakken uit de hemel zetten. Maar gewend als wij zijn om op 48m2 samen te wonen met eens in de 2 weken de kinderen erbij, ging deze week in een tent van 28m2 zonder irritatie en conflict voorbij. Eigenlijk was het ook wel rustig. Je kon niets buiten doen, ook de uitstapjes in de buurt waren alleen leuk als er zon was… en dus.. omdat het nu eenmaal zo was, legden we er ons allemaal maar bij neer. We deden Yathzee, we lazen, Richard en ik schaakten een partijtje of 2, de kinderen speelden op hun tablet en met loop&loom en ik genoot iedere dag van de door Richard gekookte maaltijden! Heerlijk dat hij dat iedere dag op zich nam! Het was rustig en stil op de camping. ’s Nachts was het overigens wel een “winterkermis”, want het was gemiddeld 11 graden en dat betekende dat we alle vier als ijsberen met een kruikje in bed lagen.
Na 8 dagen begon de zon te schijnen. Een hele dag droog! Wij (en nog vele anderen) wisten niet wat ons overkwam! Voor het eerst het wasrek met de klamme kleren naar buiten. Wat me toen wel begon op te vallen… iedereen kwam zijn “hol” (tent) uitgekropen, maar het was nog te koud om te zwemmen in het meer, dus de shuttles en de frisbees vlogen ons om de oren met daarbij -natuurlijk- het geschreeuw en gejoel van kinderen. En naarmate de zon zich steeds meer liet zien en het iedere dag een beetje warmer werd…totdat het 38 graden werd toen (eindelijk!) iedereen bij het meer zijn verkoeling ging zoeken… tot die dag was het een hele grote uitdaging voor mij om in al dat kindergeschreeuw van 0900-2300 bij mezelf te blijven!
Een leuk uitje was toen we met een groep ouders en hun kinderen naar een weiland in de buurt togen, waar de Tour de France langs kwam. Wát een belevenis! Eerst een hele karavaan sponsors die allemaal petjes, sjaaltjes, snoepjes, sleutelhangers ed uit de wagens gooiden, waar alle kinderen aan de kant zich op stortten, en daarna de koprijders en een minuut later het peloton. Indrukwekkend. Ik kreeg er zelfs kippenvel van en dat is bijzonder als je bedenkt dat ik daar met een paraplu tegen de hitte zat!
Op de camping in al die drukte werd ik enorm uitgenodigd om in de waarnemerspositie te blijven zitten. En dat lukte soms beter dan andere keren. Als ik geidentificeerd was, voelde ik met name “eenzaamheid”. (Iedereen leek het naar zijn zin te hebben, dus kennelijk deed ik iets “verkeerd”) Ik heb ook geleerd te ontvangen. Richard kookte iedere dag, deed alle regeldingetjes, vond dat ook leuk om te doen, dus in principe hoefde ik helemaal niets (behalve afwascorvee met 1 van de kinderen). Het was een kunst om me daar dan ook niet schuldig om te voelen.
Verder kon ik op een gegeven moment niets anders meer dan me erbij neerleggen. Ja, het was superdruk en lawaaierig..en ik was er. En- eerlijk is eerlijk- wat heb ik genoten die ene dag toen het 38 graden was en het echt stil was op de camping omdat iedereen naar zwembad en meer toog… Heerlijk. Ik hoorde de bomen, ik voelde de warme wind op mijn huid, ik zag een eekhoorn tussen de tenten door springen, heerlijk heerlijk!
Ik weet nu dat zelfs zo’n vakantie mogelijk is voor mij, zonder dat ik overspannen raak!
Ik weet nu dat ik (automatisch) ontlast wordt als er zoveel “belasting” is.
Ik weet nu dat dit op mijn pad is gekomen om te leren, te groeien, stevig te blijven staan… no matter what…
Dus dank je wel Kosmos! Dank je wel Richard! Dank je wel Iris en Noah voor een onvergetelijke vakantie!
Warme groet,
Ranjana
Hey lieve Ranjana, wat een beleving en wat heb je het prachtig verwoord ! Ik zag het helemaal voor me en complimenten dat je er zo “doorheen gegaan bent” en er van hebt kunnen genieten. Wow, een hele groeispurt, mag je trots op zijn. Tot gauw. Liefs, Judith